Пяскі, пяскі... Пустыня.
А сэрца маё грае,
На згадках не астыне,
Пакінуты мой краю.
Руды вярблюд ступае
Маўкліва і пакорна,
I ўсьлед туга тупая.
Утомна. Цяжка. Горна.
Ён скаргі не пакажа,
Хоць на гарбе вярблюда
Рыпіць, хрыпіць паклажа,
Як доўгая прастуда.
У смутку каравану
I я свой боль утою,
I скардзіцца ня стану,
Што з торбаю пустою,
Што без вады, і ў страце...
Аазіс дзесьці блізка.
Я сэрцам там, дзе ў хаце
Была мая калыска.
|
|
